Po zakończeniu I wojny światowej w byłym zaborze austriackim obudziły się do życia wszystkie organizacje społeczne, w tym także harcerstwo. Bowiem ziarno rzucone przed zawieruchą wojenną na Ziemię Śląską zaczęło kiełkować. Utworzyły się nowe drużyny w Karwinie, Łazach, Ostrawie, bazując na doświadczeniach pierwszego drużynowego dh. Romana Pollaka (założyciela w 1912 r. pierwszej drużyny skautowej w Orłowej).

Zamieszanie, jakie nastąpiło po I woj­nie światowej, spowodowane tworzeniem się nowych państw narodowych, nie po­zwoliło harcerstwu na pełne rozwinięcie skrzydeł.

Po podziale Śląska Cieszyńskiego w 1920 r. harcerze cieszyńscy znaleźli się po obu stronach Olzy. Działalność Związku Harcerstwa Polskiego w Czechosłowacji została wstrzymana aż do 1924 r., kiedy czechosłowackie Ministerstwo Spraw We­wnętrznych zatwierdziło Statut Harcerstwa Polskiego w CSR (HPCz). W tym samym roku zwołano inauguracyjne zebranie or­ganizacyjne pod przewodnictwem dh. drą Wolfa, na którym ukonstytuowały się pierwsze władze harcerskie. Prezesem wy­brany został dh dr Jan Buzek, a komen­dantem HPCz dh Józef Krzysztof.

Rok 1925 charakteryzował się gwałtow­nym rozwojem drużyn żeńskich, szczegól­nie w Orłowej, Morawskiej Ostrawie, Dąbrowej, Nowym Boguminie, Bystrzycy i Jabłonkowie. Powstały także nowe hufce: orłowski, karwiński, nowobogumiński, czesko-cieszyński i morawsko-ostrawski. Po rocznej pracy odszedł z HPCz dh Krzy­sztof. Walne zebranie w dniu 28 maja 1925 r. podzieliło Główną Kwaterę HPO na dwie części: męską i żeńską. Komen­dantem harcerstwa męskiego został dh Jerzy Trombik (nauczyciel szkoły wydzia­łowej w Czeskim Cieszynie), a komen­dantką harcerstwa żeńskiego dh. Ge­nowefa Wróblówna (nauczycielka).

Pierwszy przegląd HPCz odbył się w dniach 28-29 czerwca 1926 r. w Czeskim Cieszynie w ramach I Zlotu Harcerstwa Polskiego w Czechosłowacji.

Nowe władze harcerskie kładły bar­dzo duży nacisk na szkolenie funkcyjnych (zastępowych, drużynowych), co stało się zaczynem dalszego rozwoju organizacji. Po rocznej pracy ustąpił ze stanowiska komendanta HPCz dh Trombik a na jego miejsce Walne Zebranie wybrało dh Józefa Bcrgera – pastora w Cz. Cieszynie.

Coraz większego rozmachu zaczęła na­bierać akcja letnia. Obóz dla zastępowych pod Głuchową, prowadzony przez dh. Jerzego Cymorka i Józefa Piszczka oraz wyprawa grupy harcerzy z d-hem Bergerem na Spisz i Orawę dały początki letnim, obozowym formom wypoczynku.

Wrzesień 1927 r. przyniósł kolejną zmianę kadrową w kierownictwie HPCz. Dh. Genowefa Wróblówna opuściła sze­regi harcerek, a na jej miejsce mianowana została dh. Waleria Synowcówna.

Ustawiczne zmiany na funkcjach ko­mendantów były powodem dość nierytmicznej pracy. Poprawę tego stanu przyniósł rok 1928, kiedy na stanowisko komendan­ta powołano wieloletniego instruktora dh Leona Szmeję, który funkcje tę pełnił do roku 1935. Powstały wtedy nowe druży­ny harcerskie w Witkowicach, Frysztacie i Kamiennej. Harcerki i harcerze z HPCz brali udział w Zlocie Narodowym ZHP i Powszechnej Wystawie Krajowej w Po­znaniu. Pięciu harcerzy wyjechało na III Jamboree Światowe do Anglii.

Coraz szybszy wzrost drużyn spowodo­wał, iż żeńskie HPCz w 1930 r. zostało po­dzielone na 5 hufców: orłowski, karwiń­ski, ostrawski, bogumiński oraz czesko-cieszyński. Sukcesywnie rosła liczba kur­sów instruktorskich.

W 1933 r. Harcerstwo Polskie w Cze­chosłowacji obchodziło 20. rocznicę zało­żenia I Drużyny im. Tadeusza Rejtana. Historia i działalność HPCz znalazła swoje odbicie w okolicznościowej publikacji pod nazwą „Czuwaj". W tym samym roku ko­mendantką żeńskiego HPCz została nau­czycielka dh. Helena Pustówka (Zielinowa). Dużym osiągnięciem było założe­nie w 1934 r. pierwszej drużyny żeglar­skiej w Morawskiej Ostrawie. Nie zabrakło też harcerek i harcerzy na Światowym Zjeździe Młodzieży Polskiej z Zagranicy w Warszawie.

Wraz ze zmianą komendanta Hucz, którą to funkcję przejął dh Józef Piszczek, nastąpił dla harcerek i harcerzy okres przygotowań do Jubileuszowego Zlotu Światowego Skautingu. Odbył się on w dniach 10 - 24 lipca 1935 r. w Spale. HPCz reprezentowało 498 osób.

Reorganizacja przeprowadzona w 1936 r. spowodowała przemianowanie Głównej Kwatery Męskiej i Żeńskiej na Główną Komendę Harcerek i Harcerzy. Minister­stwo Spraw Wewnętrznych CSR zatwier­dziło nowy statut HPCz. Funkcję komen­danta objął dh Karol Raszka.

Skomplikowana sytuacja polityczna, oziębienie stosunków pomiędzy władzami Polski i Czechosłowacji nie sprzyjały roz­wojowi drużyn harcerskich. Mimo tego młodzież polska zamieszkująca Zaolzie mogła kontynuować działalność harcerską, krzewić miłość do kraju ojczystego, pa­triotyzm oraz tradycję ZHP.