W Polsce międzywojennej harcerstwo zapisało wiele pięknych kart. W czasie wojny polsko-sowieckiej w 1920 roku całe harcerstwo wzięło udział w służbie wojskowej i pomocniczej. Ówczesny Naczelnik Głównej Kwatery Męskiej Stanisław Sedlaczek wraz z Władysławem Nekraszem przeprowadzili, "pospolite ruszenie" harcerzy. W jego wyniku do służby frontowej stanęło około 6 000 harcerzy, do służby pomocniczej około 15 000, a do służby wartowniczej i garnizonowej kilkuset. Na front zamiast do Londynu na Zlot Skautowy wyjechała polska drużyna reprezentacyjna.
W połowie czerwca 1920 roku powstała Naczelna Komenda Organizacji Harcerskiej na Warmię i Mazury, która wspierała polsk± akcję plebiscytow± na tych terenach.
W dniach tragicznych wydarzeń zamachu majowego w 1926 roku harcerze i harcerki pełnili służbę samarytańsk± w różnych punktach Warszawy. W¶ród ofiar bratobójczych walk znalazł się drużynowy 40 Warszawskiej Drużyny Harcerzy Mieczysław Bem, który spieszył z pomoc± rannemu.
Corocznie organizowane przez zwi±zek obozy, biwaki i zloty były kuĽni± patriotycznych postaw w¶ród młodzieży, które zaowocowały w latach okupacji. Wysoki poziom etyczno-moralny ZHP zawdzięczał wybitnym polskim intelektualistom, w¶ród których na czoło wysuwali się Władysław Witwicki i Władysław Tatarkiewicz. Wywarli oni duży wpływ na czołowych działaczy harcerskich.
